Διλήμματα, διλήμματα, διλήμματα.
Μια ζωή να επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο αντίθετα. Τα διλήμματα προκαλούν φόβο και ανασφάλεια. Ο φόβος αποστεώνει την λογική...κι αυτό που απομένει τι είναι;
Μία ανάσα ακόμη.
Μια ζωή να επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο αντίθετα. Τα διλήμματα προκαλούν φόβο και ανασφάλεια. Ο φόβος αποστεώνει την λογική...κι αυτό που απομένει τι είναι;
Μία ανάσα ακόμη.
Οι αποφάσεις γίνονται απλοϊκές και προχωράς αγκαλιά μ' αυτό που αποφάσισες, κοιτώντας πίσω σου με θλίψη για αυτό που άφησες.
Σκεφθήκαμε ποτέ όμως πως φθάσαμε ως εδώ; Τα ίδια διλήμματα είχαν τεθεί και τότε (μνημόνιο 1), τα ίδια διλήμματα και μετά (μνημόνιο 2), τα ίδια διλήμματα και τώρα με το επερχόμενο μνημόνιο 3.
Μία ανάσα ακόμη.
Μία ανάσα ακόμη, αλλά δυστυχώς οι ανάσες που πήραμε δεν στάθηκαν αρκετές για να σκεφθούμε και να προετοιμαστούμε για την επόμενη κίνηση. Για μία άλλη φορά ήμασταν απροετοίμαστοι και όπως αποδεικνύεται ανά την ιστορία, ο καλύτερα προετοιμασμένος κερδίζει, ειδικά όταν έχεις να παλέψεις με δυνάμεις που απαιτούν πολύ μεγάλο τίμημα για να τις κερδίσεις.
Η ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας ακόμη και η προετοιμασία του ίδιου μας του εαυτού, δεν έγινε ποτέ.
Σκεφθήκαμε ποτέ εάν τα χρήματα από τα δάνεια που έχουμε πάρει, τα απαιτούσαμε να έρθουν στην πραγματική οικονομία και όχι μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών; Μόνο το 10% των περίπου 240 δις πήγε στην χώρα, το οποίο είναι ένα ποσό κάτω από το μισό του ΑΕΠ της Ελλάδος. Τα υπόλοιπα 90%, πήγαν σε τράπεζες.
Να λοιπόν μία έξυπνη απαίτηση, που θα μπορούσαμε να είχαμε θέσει. Θα μας έκαναν το χατήρι οι δανειστές; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι...αλλά το προσπάθησες ή αρκέστηκες σε ένα ακόμη δίλημμα για το "καλό της χώρας";
Δεν νομίζω όμως να τέθηκε ποτέ αυτό. Τώρα ακούστηκε για πρώτη φορά από το στόμα του Ιταλού Πρωθυπουργού για ένα πρόγραμμα τύπου Μάρσαλ, για την Ελλάδα.
Η νέα κυβέρνηση που ήρθε τον Ιανουάριο ήταν καλά προετοιμασμένη για την υπέρβαση;
Θα έλεγα πως ήταν αποφασισμένη να το κάνει, αλλά εντελώς απροετοίμαστη. Οι 5-6 μήνες περάσανε με προσπάθειες μιας αδιέξοδης διαπραγμάτευσης με έναν άκαμπτο και σκληρό εταίρο και δανειστή, που λέγεται Γερμανία.
Από την αρχή που πήραμε την μία ανάσα ακόμη, δεν είχα καταλάβει γιατί δεν την εκμεταλλευτήκαμε, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος που θα επέρχονταν με τους δανειστές. Από τις πρώτες στιγμές φάνηκε καθαρά, ότι κανείς από την Γερμανική κλίκα δεν ήθελε να φυτρώσει και να ανθίσει στην πιο ευαίσθητη περιοχή της Ευρώπης, μία αριστερή κυβέρνηση.
Η Γερμανία και οι συν αυτών, προσπάθησαν στους 5 αυτούς μήνες να πάρουν κι αυτοί τις δικές τους ανάσες, μέσα από τις τεχνικές παρατάσεις σε κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης με την Ελληνική κυβέρνηση. Προετοιμάστηκαν για ένα ενδεχόμενο Grexit και σχεδίασαν τα πλάνα τους για το τελικό τεστ με τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls. Αυτό ήταν ακόμη μία γνώση που τους την χαρίσαμε!
Βέβαια, μιλάμε εκ' των υστέρων, αλλά καλό θα ήταν για οποιαδήποτε κυβέρνηση να υπάρχει μία ομάδα ειδικών (θα μπορούσε και να θεσμοθετηθεί από την βουλή) που να απεργάζεται πιθανά σενάρια και να εξαντλούνται όλες οι πιθανές περιπτώσεις σε κάτι που μπορεί να πάει στραβά. Είναι αλαζονεία να σκεφτόμαστε πάντα, ότι όλα θα πάνε προς στην σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως σωφροσύνη να γνωρίζουμε κάθε βήμα μας, τι επιπτώσεις θα έχει.
Το risk assesment δεν είναι προνόμιο μόνο των επιχειρήσεων, αλλά και των κρατών. Αυτό είναι το 1ο ουσιαστικό βήμα. Το 2ο είναι η εφαρμογή.
Άραγε, πως θα ήταν τώρα τα πράγματα εάν είχαν υποχρεωθεί όλες οι επιχειρήσεις να διαθέτουν την εναλλακτική χρήσης πιστωτικής κάρτας; Από την πιο μικρή επιχείρηση, μέχρι την πιο μεγάλη; Εάν σε κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούσε και μία κάρτα ανάληψης; Ακόμη και στην περίπτωση μας...πως θα είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα εάν οι τράπεζες είχαν στοκάρει στις αποθήκες τους, κάρτες ανάληψης, όπως η περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς; Στις υπόλοιπες τράπεζες η έκδοση μιας κάρτας ανάληψης απαιτεί 15 μέρες. Στην Τράπεζα Πειραιώς, απαιτούσε μία μέρα (τώρα έχουν εξαντληθεί πια κι αυτά τα αποθέματα, από όσο γνωρίζω).
Ακόμη όμως κι έτσι κι αφού το κράτος δεν έχει έσοδα πια, αλλά και οι επιχειρήσεις συρρικνώνουν τα κέρδη και μειώνουν τις δραστηριότητές τους, μία άμεση θεσμοθετημένη (ακόμη και από το κέρδος της μίας ανάσας ακόμη, που πήραμε τον Φλεβάρη) μείωσης του ΦΠΑ, θα έδινε ανάσα σε όλη την αγορά και θα ανέβαζε την ψυχολογία του κόσμου.
Σκεφθήκαμε ποτέ, εάν συμπεριφερόμασταν φυσιολογικά με τις χρηματικές μας συναλλαγές, ακόμη και μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα;
Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα σ' αυτή την απονενοημένη κίνηση της κυβέρνησης, αλλά περίμενα ότι θα υπήρχε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο. Μπορώ να πω όμως σίγουρα, ότι τα πράγματα θα είχαν άλλη επίδραση επάνω μας και ίσως αυτό να είχε άλλη επίδραση στις απαιτήσεις μας και στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σίγουρο επίσης είναι, ότι στις μάζες η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Κι αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πρέπει να ξεφύγουμε από την αριθμολαγνεία της οικονομίας και να δούμε ποιος την διαμορφώνει και με ποιο τρόπο. Αν όχι οι άνθρωποι με τον τρόπο τους, τότε ποιος και τι;
Καιρός να ανασυγκροτήσουμε την χώρα μας και να προετοιμαστούμε σωστά. Ακόμη κι αν μειωθεί το χρέος, αυτό θα ξαναγίνει πάλι μεγάλο εάν συνεχίσουμε με τον ίδιο επαναλαμβανόμενο και αυτιστικό τρόπο. Ας μαζέψουμε λοιπόν τα κομμάτια μας κι ας ανασυνταχθούμε.
"Sometimes by loosing a battle you find a new way to win the war"
Σκεφθήκαμε ποτέ όμως πως φθάσαμε ως εδώ; Τα ίδια διλήμματα είχαν τεθεί και τότε (μνημόνιο 1), τα ίδια διλήμματα και μετά (μνημόνιο 2), τα ίδια διλήμματα και τώρα με το επερχόμενο μνημόνιο 3.
Μία ανάσα ακόμη.
Μία ανάσα ακόμη, αλλά δυστυχώς οι ανάσες που πήραμε δεν στάθηκαν αρκετές για να σκεφθούμε και να προετοιμαστούμε για την επόμενη κίνηση. Για μία άλλη φορά ήμασταν απροετοίμαστοι και όπως αποδεικνύεται ανά την ιστορία, ο καλύτερα προετοιμασμένος κερδίζει, ειδικά όταν έχεις να παλέψεις με δυνάμεις που απαιτούν πολύ μεγάλο τίμημα για να τις κερδίσεις.
Η ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας ακόμη και η προετοιμασία του ίδιου μας του εαυτού, δεν έγινε ποτέ.
Σκεφθήκαμε ποτέ εάν τα χρήματα από τα δάνεια που έχουμε πάρει, τα απαιτούσαμε να έρθουν στην πραγματική οικονομία και όχι μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών; Μόνο το 10% των περίπου 240 δις πήγε στην χώρα, το οποίο είναι ένα ποσό κάτω από το μισό του ΑΕΠ της Ελλάδος. Τα υπόλοιπα 90%, πήγαν σε τράπεζες.
Να λοιπόν μία έξυπνη απαίτηση, που θα μπορούσαμε να είχαμε θέσει. Θα μας έκαναν το χατήρι οι δανειστές; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι...αλλά το προσπάθησες ή αρκέστηκες σε ένα ακόμη δίλημμα για το "καλό της χώρας";
Δεν νομίζω όμως να τέθηκε ποτέ αυτό. Τώρα ακούστηκε για πρώτη φορά από το στόμα του Ιταλού Πρωθυπουργού για ένα πρόγραμμα τύπου Μάρσαλ, για την Ελλάδα.
Η νέα κυβέρνηση που ήρθε τον Ιανουάριο ήταν καλά προετοιμασμένη για την υπέρβαση;
Θα έλεγα πως ήταν αποφασισμένη να το κάνει, αλλά εντελώς απροετοίμαστη. Οι 5-6 μήνες περάσανε με προσπάθειες μιας αδιέξοδης διαπραγμάτευσης με έναν άκαμπτο και σκληρό εταίρο και δανειστή, που λέγεται Γερμανία.
Από την αρχή που πήραμε την μία ανάσα ακόμη, δεν είχα καταλάβει γιατί δεν την εκμεταλλευτήκαμε, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος που θα επέρχονταν με τους δανειστές. Από τις πρώτες στιγμές φάνηκε καθαρά, ότι κανείς από την Γερμανική κλίκα δεν ήθελε να φυτρώσει και να ανθίσει στην πιο ευαίσθητη περιοχή της Ευρώπης, μία αριστερή κυβέρνηση.
Η Γερμανία και οι συν αυτών, προσπάθησαν στους 5 αυτούς μήνες να πάρουν κι αυτοί τις δικές τους ανάσες, μέσα από τις τεχνικές παρατάσεις σε κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης με την Ελληνική κυβέρνηση. Προετοιμάστηκαν για ένα ενδεχόμενο Grexit και σχεδίασαν τα πλάνα τους για το τελικό τεστ με τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls. Αυτό ήταν ακόμη μία γνώση που τους την χαρίσαμε!
Βέβαια, μιλάμε εκ' των υστέρων, αλλά καλό θα ήταν για οποιαδήποτε κυβέρνηση να υπάρχει μία ομάδα ειδικών (θα μπορούσε και να θεσμοθετηθεί από την βουλή) που να απεργάζεται πιθανά σενάρια και να εξαντλούνται όλες οι πιθανές περιπτώσεις σε κάτι που μπορεί να πάει στραβά. Είναι αλαζονεία να σκεφτόμαστε πάντα, ότι όλα θα πάνε προς στην σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως σωφροσύνη να γνωρίζουμε κάθε βήμα μας, τι επιπτώσεις θα έχει.
Το risk assesment δεν είναι προνόμιο μόνο των επιχειρήσεων, αλλά και των κρατών. Αυτό είναι το 1ο ουσιαστικό βήμα. Το 2ο είναι η εφαρμογή.
Άραγε, πως θα ήταν τώρα τα πράγματα εάν είχαν υποχρεωθεί όλες οι επιχειρήσεις να διαθέτουν την εναλλακτική χρήσης πιστωτικής κάρτας; Από την πιο μικρή επιχείρηση, μέχρι την πιο μεγάλη; Εάν σε κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούσε και μία κάρτα ανάληψης; Ακόμη και στην περίπτωση μας...πως θα είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα εάν οι τράπεζες είχαν στοκάρει στις αποθήκες τους, κάρτες ανάληψης, όπως η περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς; Στις υπόλοιπες τράπεζες η έκδοση μιας κάρτας ανάληψης απαιτεί 15 μέρες. Στην Τράπεζα Πειραιώς, απαιτούσε μία μέρα (τώρα έχουν εξαντληθεί πια κι αυτά τα αποθέματα, από όσο γνωρίζω).
Ακόμη όμως κι έτσι κι αφού το κράτος δεν έχει έσοδα πια, αλλά και οι επιχειρήσεις συρρικνώνουν τα κέρδη και μειώνουν τις δραστηριότητές τους, μία άμεση θεσμοθετημένη (ακόμη και από το κέρδος της μίας ανάσας ακόμη, που πήραμε τον Φλεβάρη) μείωσης του ΦΠΑ, θα έδινε ανάσα σε όλη την αγορά και θα ανέβαζε την ψυχολογία του κόσμου.
Σκεφθήκαμε ποτέ, εάν συμπεριφερόμασταν φυσιολογικά με τις χρηματικές μας συναλλαγές, ακόμη και μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα;
- Θα χρειαζόμασταν εκ' νέου ανακεφαλοποίηση;
- Θα οδηγούμασταν σε ένα ΟΧΙ το οποίο μεταφράστηκε σε ένα μεγάλο ΝΑΙ;
- Θα διασύρονταν με αυτό τον τρόπο μία ολόκληρη χώρα, η εκλεγμένη κυβέρνηση, οι καθημερινοί πολίτες, ένας ολόκληρος λαός;
Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα σ' αυτή την απονενοημένη κίνηση της κυβέρνησης, αλλά περίμενα ότι θα υπήρχε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο. Μπορώ να πω όμως σίγουρα, ότι τα πράγματα θα είχαν άλλη επίδραση επάνω μας και ίσως αυτό να είχε άλλη επίδραση στις απαιτήσεις μας και στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σίγουρο επίσης είναι, ότι στις μάζες η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Κι αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πρέπει να ξεφύγουμε από την αριθμολαγνεία της οικονομίας και να δούμε ποιος την διαμορφώνει και με ποιο τρόπο. Αν όχι οι άνθρωποι με τον τρόπο τους, τότε ποιος και τι;
Καιρός να ανασυγκροτήσουμε την χώρα μας και να προετοιμαστούμε σωστά. Ακόμη κι αν μειωθεί το χρέος, αυτό θα ξαναγίνει πάλι μεγάλο εάν συνεχίσουμε με τον ίδιο επαναλαμβανόμενο και αυτιστικό τρόπο. Ας μαζέψουμε λοιπόν τα κομμάτια μας κι ας ανασυνταχθούμε.
"Sometimes by loosing a battle you find a new way to win the war"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου